อ่าวนาง ขึ้นชื่อเรื่องแหล่งท่องเที่ยวของเมืองไทย นั่งท่องเที่ยวทั่วโลกต่างมุ่งหน้ามาพักผ่อน ย้อนไปช่วงที่โควิดระบาดหนัก ผู้ประกอบการย่านนี้ก็เป็นส่วนหนึ่งที่เจ็บปวดกับทั่วหน้า บ้างก็พอประคองไปไหว บ้างก็พักกิจการ แต่หนักหนาสาหัสสำหรับบางรายก็ต้องปิดกิจการเก็บของกลับภูมิลำเนาเดิม ถ้าใครได้แวะมาเยือนช่วงนั้นคงจำได้ว่าอ่าวนางช่วงกลางคืนแทบจะเป็นเมืองร้าง มีนักท่องเที่ยวชาวไทยแวะมาบ้างเพียงเล็กน้อย หรืออาจจะน้อยกว่าคำว่าเล็กน้อยด้วยซ้ำไป หน้าอาคาร ร้านอาหาร โรงแรม คาเฟ่ ที่เคยคึกคักกลายเป็นปิดประตูเงียบ มีป้ายติดด้านหน้าว่าปล่อยเซ้งหรือขาย ซอกหลังคาหน้าจั่วกลายเป็นที่อาศัยของนกที่ถ่ายมูลทิ้งไว้เต็มพื้น เป็นภาพที่เห็นแล้วหดหู่เหมือนกับในหนัง
วันนี้ ความคึกคักกลับมาเยือนอ่าวนางอีกครา บนถนนมีรถวิ่งกันขวักไขว่ ริมถนนมีรถมอเตอร์ไซค์จอดเต็มจนหาที่จอดยากมาก บนฟุตบาทเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวเดินจับจ่าย บางคนมาเดี่ยว บางคนมาคู่ บางคนมาเป็นครอบครัว ดูเพลินตามาก สำหรับด้านชายหาดก็มีนักท่องเที่ยวเข้าคิวซื้อตั๋วเรือเพื่อลงทะเลท่องเที่ยวเกาะต่างๆ ภาพนี้มันกลับมาอีกครั้งหลังจากหายไป 2-3 ปี
ความสุขอยู่กับเราไม่ยั่งยืน ความทุกข์ก็อาจจะอยู่ไม่นาน ที่แน่ๆคือปัจจุบันถ้ามีความสุขก็พยายามรักษาความสุขของคุณเข้าไว้ให้นานที่สุด หากกำลังมีทุกข์ก็พยายามปลดปล่อยมันออกไปให้ได้เร็วที่สุด สิ่งสำคัญคือหัวใจเราเท่านั้นที่จะฝ่าฟันมันไปได้ (พิมพ์ง่ายแต่จริงๆก็ทำยากสาหัสเลย) เช่นเดียวกับเจ้าโควิด19 ที่แวะมาทำลายความสงบของโลกแบบหาที่หลบซ่อนไม่ได้ จนกระทั่งวันหนึ่งมันก็จากไป ทิ้งไว้เพียงร่องรอยที่ย้ำเตือนให้เราดูแลตัวเองให้มากที่สุด
แล้วอย่าลืมไปเที่ยวอ่าวนางนะครับ
