16 มกราคม 2566 – ความสำเร็จอีกครั้งของฟุตบอล ทีมชาติไทย หลังจากที่ผ่านร้อนผ่านหนาว ผ่านวิกฤติ มาตลอด บางฤดูกาลก็เล่นดีใจหาย บางฤดูกาลก็ร่วงไม่เป็นท่า แต่สำหรับคนไทยทุกคนก็ยังคงเชียร์ทีมชาติของเราอย่างเหนี่ยวแน่นกันต่อไป
โดยเฉพาะนัดนี้เป็นรอบชิงชนะเลิศ สนามกีฬา ม.ธรรมศาสตร์ เต็มไปด้วยกองเชียร์ทั้งสองฝั่ง โดยเฉพาะชาวไทยเจ้าบ้านซึ่งมีหน้าที่ต้อนรับการมาเยือนของทางเวียดนามเป็นนัดที่ 2 โดยนัดก่อนหน้าที่ ทีมชาติไทยเราบุกไปเสมอที่เวียดนาม 2 ประตูต่อ 2 ทำให้ต้องมาลุ้นกันที่ไทยต่อในนัดนี้
ความร้อนแรงที่ปลุกให้คนเต็มสนาม
ด้วยสถานการณ์ที่ผ่านมามีความร้อนแรงทั้งในสนามและกองเชียร์ที่มีการกระทบกระทั่งกันมาตลอดแทบทุกนัด โดยเฉพาะเมื่อเหล่าทีมใหญ่ๆลงแข่ง มักจะมีเรื่องให้ชวนปวดเศียรเวียนเกล้ากันมาตลอด ไม่ว่าจะเหล่ากองเชียร์หัวรุนแรง หรือนักเตะหัวร้อนที่หนักไปทางมวยมากกว่าฟุตบอล มันคือความร้อนที่ปลุกให้เหล่ากองเชียร์ต้องไปเชียร์ทีมของตัวเองให้ได้ และนัดนี้โอกาศดีที่เป็นนัดสุดท้าย และมีการแข่งในบ้านเรา ทำให้ผู้ชมแทบล้นสนามเลยก็ว่าได้
ครึ่งแรก ทีมชาติไทย นำไปก่อน 1 ต่อ 0
เกมส์การแข่งขันนัดนี้ เปิดเกมส์กันแบบระมัดระวัง ครึ่งแรกไทยครองบอลเป็นส่วนใหญ่ ทางเวียดนามตั้งรับแบบรอสวนกลับอย่างเดียว ผลัดกันทำหวาดเสียวเล็กน้อย จนกระทั่งนาทีที่ 23 เจ้ามุ้ย ธีราทร บุญมาทัน ก็ซัดระยะไกลเข้าไปตุงตาข่าย ทำให้ไทยนำไปก่อนในครึ่งแรก 1 ต่อ 0
ครึ่งหลังเพิ่มความร้อนแรง แต่ทำประตูเพิ่มไม่ได้
เกมส์ครึ่งหลังเวียดนามครองบอลมากขึ้นและกลายเป็นฝ่ายบุกมากขึ้น แต่ก็ไม่สามารถทะลุกำแพงของกองหลังไทยได้ มีการปะทะกันบ้างเล็กน้อย หนักไปในทางการออกอาการของโค้ชชาวเกาหลีใต้ของทีมเวียดนามที่โวยวายหนักตลอดเกมส์
สุดท้ายหมดเวลาการแข่งขัน ทีมชาติไทยสามารถครองแชมป์เป็นสมัย 7 ได้สำเร็จ ครองตำแหน่งแชมป์รายการนี้มากที่สุดของอาเซียนได้สำเร็จ.
